Familie en vrienden,

Tóch een brief dit jaar uit de Goudenregenstraat, waar alles nog herinnert aan haar onvergetelijke aanwezigheid. En haar aanmaning klonk in mijn hoofd: ‘Rob, schrijf de brief nou, want de Kerstzegels zijn maar tot 6 januari geldig’. Een brief om jullie te vertellen dat ik zo bemoedigd en getroost ben door de vele hartelijke Kerst- en nieuwjaarsgroeten en de mails en telefoontjes het afgelopen jaar. Lieve mensen, ik ben nog overeind gebleven, maar de pijn wordt eerder meer dan minder. Iedere dag sinds die 18^e juni maakt haar onherroepelijk meer verleden tijd, voor mij, voor de kinderen en kleinkinderen. Er gaat trouwens een wonderlijke troost van uit als ik van buiten onze familie, van medewerk(st)ers van het Hospice, van gemeenteleden en Quiltvriendinnen hoor dat de lege plaats die ze achterlaat nog steeds ervaren wordt. Samen deel en draag je de pijn en dat schept een wonderlijke verbondenheid.

Ondanks alles wil ik jullie toch vertellen wat 2005 ons, naast het grote verdriet, gebracht heeft in de familiekring.

Martyria & Jan Pieter (Almere) waren dit jaar 16 jaar getrouwd en zij vierden dat met een weekje uit in het vakantie-park Mont Royal in Duitsland. Betsie en ik mochten mee en we genoten van 10-17 juni van een verrukkelijke tijd met elkaar! Marty is scriba van de Algemene Kerkenraad in Almere en heeft, naast het secretariaat van de Lucasorde, de handen vol aan het gezin. Naast het werk is Jan Pieter nog steeds onvermoeibaar in het kerkelijk jeugdwerk en het voorbereiden van jeugddiensten. Vader Bijsmans werd enkele weken geleden in een verpleegtehuis

opgenomen, voor hem en oma Bijsmans heel ingrijpend. Amy (12) zit in de laatste klas van de basisschool en heeft nog steeds veel plezier in het toneelspelen. Daarbij speelt ze nu ook badminton. Calvin (8) heeft inmiddels voor hockey gekozen en doet het goed op school (groep 5). Met rekenen is hij zelfs bijna een jaar voor! En dan is er Libby, de nieuwe huisgenoot, een hondje van 10 maanden, dat heel de familie aan de wandel houdt. En J.P. gaat er mee naar de puppy training (of wordt hij nu getraind?).

Stephen & Bianca (Amsterdam) gaan al weer verhuizen! Ze kochten eind december een huis - dicht bij het vorige - waar meer ruimte is voor het gezin. Februari 2006 hopen ze het te betrekken. Voor Stephen was dit een spannend jaar, want zijn werkgever ging failliet. Gelukkig kon het bedrijf in maart een doorstart maken en inmiddels zijn de vooruitzichten goed. Aan de werkplek van Bianca kwam deze maand een einde en ze is druk op zoek naar een vaste baan, wat wel lijkt te gaan lukken. Iris (10) zit in groep 7 en haalde dit jaar haar C-diploma voor zwemmen. Amber (8) zit in groep 5 en haalde haar A-diploma. Eva (6) groep 3 leert lezen en is heel trots dat ze al wat woorden kan schrijven. Pepijn (5) groep 2, is een heerlijke woelwater. Deze zomer was het gezin drie weken op vakantie op een boerderij in Frankrijk en de kinderen genoten volop van de vrijheid. Ze missen Oma ook wel erg, die zo leuk krijgertje met ze kon spelen in onze tuin.

Lisa & Richard (Landsmeer) hadden de laatste weken van het jaar last van virussen die door het huis gierden en

de kinderen plaagden. Alleen Richard lijkt onkwetsbaar en is de rots in de branding. Hij volleybalt wekelijks en

dat is kennelijk heel gezond. Lisa werkt nog steeds 2 dagen per week, maar moest de fitness opschorten. Ze

ging rond Kerst met haar moeder naar een oecumenische kerstviering in het verpleeghuis, waar deze zeer van

genoot. Reno (5) zit in groep 2 en is niet dol op werkjes. Wel zingt hij graag en in de kerstmusical was hij de ster. Alle liedjes kende hij uit zijn hoofd! Ook neemt hij graag vriendjes van school mee naar huis. Jonna (2), op dit moment geplaagd door een krentenbaard, gaat sinds oktober naar de peuterspeelzaal en vindt kleien, puzzelen en spelen zo leuk, dat ze niet eens merkt dat mama weg gaat.

Maarten & Marieke (Amsterdam) hadden een wel zeer bewogen jaar. Op 24 januari trouwden ze in alle stilte. ‘s Avonds was er een diner bij de familie van Delft aan huis waar het bruidspaar en Betsie en ik genodigd waren. De wens van het paar is een wat grotere behuizing te vinden, maar dat is nog niet gelukt. Marieke werkt in een restaurant, maar geniet sinds de geboorte van Lizzy Norah Ivy van haar zwangerschapsverlof. Norah zag 13 november het levenslicht: een kleinkind waarop mijn Lizzy zich zeer verheugd had. De kleine groeit voorspoedig en heeft een hartveroverende lach. Elize (bijna 6) zit in groep 2 en kan al een beetje eenvoudige woordjes schrijven! Ze zit ook op zwemles en vindt dat heel leuk. 4 en 5 mei logeerde ze bij ons en ging met Betsie naar het Scheveningse strand. Maarten heeft het naar zijn zin op het werk, en vadert en dapper op los.

Anna (Amsterdam) is nog steeds de ‘hospita’ van Joos en Fannius en verhuisde dit jaar niet! Ze zit nog steeds in de Ondernemingsraad. In Juli ging ze met Rob enkele dagen naar Wales, waar Geoff en Glenys hen gastvrijheid verleenden en herinneringen aan Betsie werden opgehaald.

Betsie

Ik heb de agenda van het eerste halfjaar maar eens doorgekeken - wat niet met droge ogen ging - en stond versteld van de variëteit aan activiteiten die ik aantrof. En in haar mailbox vond ik een uitvoerige correspondentie met de kinderen, vriendinnen, familieleden en oud-collega’s, die blijk geeft van warme belangstelling en trouw door de jaren heen.

Iedere woensdagmorgen stond er MWW in haar agenda, de midweekwandeling die ze met haar wandelvriendinnen Dorien en Rosa liep. Meldde Betsie in de vorige brief trots dat ze die 100 keer had gelopen (ze ontving een mooie legpenning), in 2005 liep ze hem nog 22 keer, wat het totaal op 123 wandelingen bracht. De laatste was op 8 juni, twee dagen voor onze vakantie. En dan zijn er de Quilt-bee’s in Den Haag, Utrecht en Amsterdam die ze maandelijks bezocht. In Utrecht werd in mei een tentoonstelling georganiseerd, waar ook werk van Betsie te bewonderen was. Ze bezocht een regio dag van het Quiltersgilde, ging met vriendin Dijan naar een tentoonstelling in Rijswijk en quiltte meerdere dagen ‘bij Wil’. In het St. Jacobshospice werkte ze 37 dagdelen, daarnaast woonde ze vrijwilligersoverleg bij en nam ze deel aan een twee-daagse cursus in een klooster. Voor een staflid van het hospice die afscheid nam maakte ze een muurvullend, prachtig quilt. In onze Bethelkerkgemeente vergaderde ze meerdere keren met de tuincommissie (Amadeushof), maar het leukst vond ze het

om in de aarde te wroeten en te wieden. Ze hielp de zomerse ‘Theeschenkerij’ voorbereiden, waar ze 20 mei ook gastvrouw was. Ook was ze bij weer bij de Open Maaltijd

betrokken en in Januari stond ze ook in de keuken. Ze was druk met het voorbereiden van de jaarlijkse Bladel-reünie van de familie Zondag en schreef verslagen en regelde de accommodatie voor Oktober 2005. Op 16 april was het ‘Oma en Opadag’ in pretpark Drievliet, dus liep ze met Rob, Amy en Calvin de hele dag door de regen van de ene attractie naar de andere. In de wildwaterbaan schreeuwde ze haast harder dan de kinderen. In de agenda ook steeds de gang naar de trombosedienst, want in verband met haar hartritmestoornissen kreeg ze een bloedverdunner. Ze vond dat een vervelende doorkruising van haar actieve bestaan. Op 22 april een etentje met de (oud)bestuursleden van Casa Materna (Italiaanse kindertehuis), waar we nog een maal herinneringen ophaalden en met weemoed het boek afsloten. Betsie zei dat ze het regelmatig contact met onze Italiaanse vrienden zou missen. Op de kerkendag - 23 april - in Zwolle hielp ze bij de stand van de Lucasorde en was actief in de workshop waar geboetseerd werd. Ze maakte een hand: symbool van de God bij wie we ons geborgen mogen weten. De 22^e mei woonden we een kerkdienst bij in het Hervormde kerkje van Volendam, waar ds Marjan Nijman veelkleurig voorging. We wandelden door Volendam en bezochten ‘s middags een tentoonstelling van beeldende kunstenaars in de Grote Kerk van Monnickendam. Op een bankje van het kerkhof aten we ons brood op en tussen de zerken lachte het leven ons toe. Het was ook een zonnige dag toen we 28 mei Madurodam bezochten, samen met Lisa, Richard, Reno en Jonna. Reno vond de Nijntje-tentoonstelling prachtig. Er werd ook nog wat cultuur genoten: 7 februari ging ze naar een concert in de Rotterdamse Doelen; 28 maart naar Mauritshuis voor schilderij van Vermeer dat tijdelijk in Nederland is en de ‘bedriegertjes (Trompe d’oeul), onze ‘jeugdliefde’ Boudewijn de Groot gaf 11 april concert in Scheveningse Circustheater. We fietsten in de wolken terug naar huis; 28 maart een optreden van het Haaglands Gemengd Koor, in het Haags Gemeentemuseum 16 mei ‘de jonge van Gogh’ bezocht, in de Janskerk in Gouda zijn we 31 mei even in de hemel bij het optreden van het Choir van York Minster.

In Den Haag was Betsie bij het collegiale afscheidsetentje van collega Lenie Vollebregt (26 mei) en de mooie afscheidsdienst in de Exoduskerk (29 mei). Het toegezegde quiltje zit er voor Lenie niet meer in. Betsie ging mee naar het feestje in Ouderkerk aan de Amstel ter gelegenheid van het doctoraal van Elizabeth Post (4 juni) en op 1 juni waren we op de Nieuwe Ooster waar mw Aaf de Boer (oud-diaken Eltheto) te ruste werd gelegd. Het werd een kleine (laatste) reünie met de vriend(inn)en uit Amsterdam Oost. Op vrijdagmorgen 10 juni reizen we met Jan Pieter en Marty - en kids - naar vakantiepark Mont Royal in Duitsland. Het wordt een week om niet te vergeten. We zitten op terrasjes in de zon, genieten van sorbets, wijn en iconen (Traben Trarbach), wonen op zondag een openlucht kerkdienst bij, rijden en lopen door wildpark Daum en genieten van Trier. ‘s Avonds spelen we Mah Jong en hebben fijne gesprekken tot diep in de nacht. Betsie zwemt iedere ochtend met Amy en Calvin, behalve op donderdag als ze wat diarree heeft. ‘s Avonds een heerlijk diner aan de Rijn, waar we vieren dat Marty en J.P zestien jaar getrouwd zijn. Op vrijdagmorgen de bungalow opruimen, Betsie doet met Amy de afwas en dan naar Nederland. Op een parkeerterrein voorbij Arnhem scheiden zich onze wegen:

Almere en Den Haag. Tot ziens, zondag zijn jullie immers 37 jaar getrouwd. Als we om 16.30 uur arriveren zegt Betsie: ‘Jammer, de Theeschenkerij is net afgelopen. Anders hadden we nog even kunnen gaan kijken’. Ze doet inkopen voor het week-end en ze maakt eten voor mij. Zelf neemt ze wat geraspte appel en appelsap, want de darmen spelen nog wat op. Ze stuurt enthousiaste mailtjes naar vriendinnen en maakt afspraken voor de komende week. En morgenavond weer dienst in het hospice.... In de vroege ochtend van de 18^e word ik wakker door haar ademnood. Binnen vijf minuten besef ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. De verpleegkundigen van de via 112 opgeroepen ambulance kunnen niets meer doen. Meisje, wat lig je daar eeuwig stil! In haar tas vind ik later het boekje dat ze aan het lezen was: ‘Ik had het leven lief’. Het zou de titel van het boek van haar leven kunnen zijn.

Rob

Mijn moeder (81) mist Betsie heel erg. Regelmatig kwam Betsie even langs en ook ging ze dit voorjaar met haar naar de kapper en vergezelde ze haar naar het ziekenhuis voor een onderzoekje. Ze had dit jaar enkele keren een blaasontsteking, omdat ze te weinig drinkt. Ze werd in April in haar huis beroofd door een indringer, de lafbek! Gelukkig is Anita er om dagelijks een oogje in het zeil te houden en Anna heeft de zorg voor haar financiën van Betsie overgenomen.

Bethelkerk: Dit jaar had ik weer recht op studieverlof en zo werkte ik in de maanden april en mei aan een onderzoek naar de Anglicaanse theologie van healing in de 20^e eeuw. De vrucht daarvan is een artikel in het najaarsnummer 2005 van ‘Wereld en Zending’ met als titel: ‘Genezen is kerkenwerk’. Na terugkeer uit Duitsland zou ik verder gegaan zijn met onderzoek naar de betekenis voor Nederland, maar jullie begrijpen dat mijn hoofd daar niet meer naar stond.

Jan Swagerman (verhalen verteller en indertijd lid van mijn Amsterdamse gemeente) verzorgde op 20 januari een workshop over het thema: ‘Bijbelse verhalen zijn levensverhalen’. Onze gemeentezondag (13 februari) was de afsluiting van een jaar waarin we een gedichten- en verhalenwedstrijd hadden georganiseerd. ‘S Morgens ging Rob Favier voor in een dienst met cabareteske elementen en ‘s middags werden in het ‘Festival van het Woord’ de prijzen uitgereikt. Het was de literaire editie van de Nieuwe Bijbel Vertaling. De jury werd gevormd door Oeke Kruythof, Willem van de Meiden en Henk Lemckert. In het voorjaar (13 maart) hadden we een creatieve dienst rond het thema ‘Mij dorst’. Het visioen van het dal van de dorre doodsbeenderen (Ezechiël 37 ) werd in mime zichtbaar gemaakt door Mirjam Schouten en Betsie had een ‘grafdoek’ gemaakt. Na de levenwekkende woorden was er de indrukwekkende symboliek van een leeg graf op het liturgisch centrum. Op (16 maart) sprak ik op onze ouderen dag over de Lectio Divina en verzorgde ds René van de Beld (begeleid door Arie van Viegen, piano) ‘s middags het programma: ‘Paulus, reiziger met bagage’. Na veel voorbereiding en publiciteit ging op 6 mei de Theeschenkerij van start in de Amadeushof. Bij de afsluiting in september konden we op een geslaagde zomer terugzien. Velen uit de buurt genoten van de tuin en de gastvrijheid.

In de kerkenraad kwam de gedachte op een gedachtenisplek te hebben in de kerk voor onze overledenen. Op 18 maart kochten Betsie en ik witte stenen, waarop een naam geschilderd kon worden. Op zondag 6 november werd de naam van Betsie genoemd in de dienst samen met alle ontslapenen van het afgelopen jaar. Onze kinderen en kleinkinderen waren in de dienst en Marty nam de steen met haar naam mee naar huis. Lucasorde: In het voorjaar werkte ik mee aan de voorbereiding van een programma over ‘bidden om beter te worden’ voor het programma ‘Na de diagnose’ van de Evangelische Omroep. De opnamen waren 21 april en het werd uitgezonden op 30 juni. Ik was erg blij met het resultaat en kreeg goede reacties. Het was wel emotioneel mijzelf te zien en te horen spreken over mijn vrouw in gelukkiger dagen. Onze zomerconferentie (Emmaus, Helvoirt) was van 25 tot 30 juni, precies drie dagen na de begrafenis van Betsie. Aanvankelijk wilde het bestuur de conferentie niet laten door gaan, maar ik drong er op aan dat toch te doen. Ik ben zelf toch gegaan - heb geen lezing gehouden - en zie dankbaar terug op de hartverwarmende contacten. En soms ben ik in het bos even gaan uithuilen bij het Christusbeeld. In Driebergen, ten huize van prof. C. van der Kooi, was ik enkele malen betrokken bij een theologische bezinning over de dienst der genezing met vertegenwoordigers uit de charismatische en evangelische wereld. Eén van de vragen was hoe je je tussen enerzijds overspannen verwachtingen en anderzijds ongeloof positioneert.

Kerk en Genezing, Den Haag: Er waren vier vieringen in de Anglicaanse kerk. In November de laatste, na een eerbiedwaardige geschiedenis van meer dan vijftig jaar. We hebben besloten de zaak van de dienst der genezing in de toekomst aan de orde te stellen via een studiedag of symposium.

Publiciteit: Voor het maartnummer van Soteria schreef ik over ‘Niets zo gezond als een theologie van het lijden’. Dit als reactie op een genezingsprediking waarin het ziek-blijven genegeerd wordt of aan klein geloof geweten wordt. In het najaar verscheen bij het Leger des Heils en het Ned. Bijbelgenootschap het boekje ‘Zwervend door het leven’, waaraan ik ook mee werkte. Het is bestemd voor dak- en thuislozen en probeert het evangelie te verwoorden voor hun situatie. Voor het boekje dat bij het 50-jarig bestaan van Oude Zijds 100 in Amsterdam verscheen, zette ik wat herinneringen op papier aan Piet Lindner (het is deze maand al weer drie jaar geleden dat hij stierf). Heel het jaar bleef ik waarnemend hoofdredacteur van ‘Kerk in den Haag’, wat redactioneel zeer inspirerend was maar soms overschaduwd werd door discussies over onze redactionele onafhankelijkheid.

Theologie voor Gemeenteleden: In Utrecht en Den Haag gaf ik weer mijn lessen ‘kerk in de mondiale samenleving’. Dit najaar kwam daar in Den Haag - voor de 3^e jaars - een blok bij over de ‘Christologie’. Het was bijzonder inspirerend.

Zonder vrienden kan ik niet: Het was een jaar waarin ik zeer intens ervaren heb hoe belangrijk de vriendschappen zijn die we opgebouwd hebben in ons leven! Wat genoten we van het feest (2 maart) dat voor Teun en Corrie Verduyn was aangericht in Oudenhoorn ter gelegenheid van hun 25 jarig huwelijk. Teun was mijn leervicaris in Utrecht en het gezin heeft een heel warm plekje in ons hart. Op 20 maart bezoeken we Jennie van Doesburg in het hospice in de Kanaalstraat in Utrecht, die blij verrast reageerde toen ze zag dat Betsie was meegekomen. Van Gerrit Jan Westerveld, de pastor daar, kreeg Betsie de buxustakjes mee van de palmpasenviering die morgen. Enkele weken later waren we weer in Utrecht om Jennie uit te dragen. Samen met Betsie was ik met Pinksteren in Hollandsche Rading, waar Daan en Trudy van de Waals hun 35-jarig huwelijk vierden. Na de dood van Betsie heeft het medeleven van de kinderen, van familie, vrienden, kennissen en (oud)gemeenteleden mij heel goed gedaan. Jullie telefoontjes en (kerst)kaarten, bezoekjes, samen eten of naar het museum - het is klasse! Ik hoop dit nieuwe jaar emotioneel wat weerbaarder te zijn. Er zijn dagen en momenten dat ik door verdriet overweldigd wordt. Wat mij steeds ten diepste weer troost is zijn de liederen die met ons zijn meegegaan. Het was zo mooi te ontdekken dat de liederen die Betsie voor haar afscheid had gekozen, ook de liederen zijn die mij levenslang vergezellen.

Genoten heb ik deze jaren in den Haag van het vele dat Betsie en ik samen hebben ondernomen. Ons laatste wandelavontuur was aan de vooravond van het onder water zetten van de ‘Blauwe stad’ in Oost Groningen. We sopten door de stromende regen en de natte klei voor de laatste keer door de polder en waren nog niet droog na een urenlange treinreis. Maar genóten dat ze had! ‘Wat een goed idee van jou’, zei ze. Zo zal ze altijd in mijn hart en gedachten blijven, een vrouw en moeder, oma en vriendin, die het leven lief had.

Rob van Essen

Goudenregenstraat 100

2565GA Den Haag 

email: robvan.essen@hccnet.nl

website: www.robertvanessen.nl/gelovenindestad

weblog voor Betsie: http://kijkbijrob.blogspot.com/

          Uit het dagboek van Betsie

5 februari 2003

Vanmiddag de schok van ons leven. Br. Piet Lindner is vanmiddag plotseling overleden, een hartstilstand.

19 april 2005

Ik ben drie kussentjes aan het ontwerpen en maken voor een vrouwelijke collega van Rob, ook heel leuk om te doen, en niet zo’n groot project. Verder heb ik en miniquiltje af met afbeeldingen van Griekenland. Het was een heksentoer, 4 x 4 lapjes en de totale grootte is 35 x 35 cm, het was echt snippertjeswerk, ik weet niet of ik het gauw weer zal doen., maar een vriendin heeft een leuk patroon van een krans en dan kom ik toch wel weer in de verleiding! Maar ik heb verder ook nog wat dingen af te maken, dus het heeft geen haast, je moet altijd wat in het vat hebben om te doen, anders is het ook niet leuk.

Onze jaarlijkse zussenmidweek gaat dit jaar gebeuren aansluitend aan Bladel, we hebben een boerderijtje erbij gehuurd voor de hele week en kan dienen als overloop als er teveel slapers zijn.

Die maandag ga ik ook weer naar Waalre voor de jaarlijkse Europese Quilt tentoonstelling, of mijn zussen zullen meegaan weet ik nog niet, maar ik altijd met een vriendin uit Utrecht daarheen, dezelfde die mij schilderen geleerd heeft, zij patchworkt en quilt ook.

In januari heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben weer naar de tandarts geweest. Ik was jaren niet geweest en de laatste keren was het nog steeds bij een kennis van ons in Amstelveen, zij was er intussen mee gestopt en we wonen ook te ver weg. Een wandelvriendin heeft gevraagd of we bij haar tandsarts mochten, maar het duurde tot december, toen ik verrekte van de kies- en tandpijn dat ik de moed had om te bellen, toen was hij natuurlijk met kerstvakantie. In januari kon ik meteen terecht en het is een schat van een man, vrij jong nog en zeer deskundig, ik heb alle vertrouwen in hem, en vandaag zijn er twee wortelresten getrokken en moet ik in het najaar voor controle komen. Volgend jaar kan er weer wat gebeuren, maar de vergoeding van het ziekenfonds heb ik er nu al doorgedraaid. Ik heb een vrij dure aanvullende tandarts verzekering, waaraan ik al jaren betaal, dus is het heel stom dat ik voor de jaarwisseling niet gegaan ben, met een beetje geluk red ik het met het bedrag van dit jaar. Hij heeft alles kunnen restaureren. Wat kan een mens toch stom zijn, he?

Rob heeft nu studieverlof en is bijna nooit weg, gelukkig gaat mijn werk gewoon door. Hij is nog niet echt aan het studeren, maar allerlei klussen aan het doen, die nog moeten, ik ken dat, als ik ergens tegenop zie verzin ik ook van alles om nog niet te hoeven beginnen. Als je eenmaal begonnen bent, valt het meestal wel mee!

20 april

Afgelopen woensdag ook weer heerlijk gewandeld door de duinen, wat is het toch altijd een feest, gewoon wandelen en zolang ik dat vol kan houden kan ik er best mee leven.

24 april

Mijn schoonmoeder moest nodig een permanentje dat had ik al weken uitgesteld omdat het er niet van kwam, dus dan toch maar de vrije reisdag ervoor gebruikt, want op vrijdag mag het niet.

Ik had Janneke (vrouw van Hans) gebeld of ze thuis was en dat was ze. Haar dochter uit Veendam was over (haar trouwjurk heb ik ook gemaakt) en het was goed. Ik ben om half 9 met de trein gegaan (tot Schiphol moest ik volle mep betalen) en reed om vijf voor half 10 door een zeer zonnig Amsterdam. Bij de eerste gelegenheid al langs de Amstel gaan fietsen en dat kon bijna helemaal (met hier en daar een omweggetje, waar geen viaduct was) tot in Amstelveen. Het was heerlijk, ik heb echt genoten en het duurde precies een uur. Geweldig. Ik kwam helemaal uitgedroogd aan, want ik was mijn flesje water vergeten. Dus even water bijgetankt en lekker koffie gedronken, toen even met hen naar het Winkelcentrum Amstelveen en door naar mijn schoonmoeder, een klein uur fietsen, maar ik moest doorfietsen, want we moesten om half 2 bij de kapper zijn. Mijn schoonmoeder was zo goed als klaar, dus ik moest haar een beetje opheuen, want ze is zeer langzaam. Onderweg naar de kapper nog 2 x rusten, het is ongeveer 200 meter (!) en ze ziet er weer heel goed uit na permanent.

Vrijdag moest ik naar de trombosedienst en daarna even gewied in Amadeushof, onze kerktuin. Gister had ik vreselijke spierpijn in mijn achter bovenbenen en mijn billen, ik ben niets meer gewend. Vrijdagavond een laatste afsluitend etentje met het Casa Materna comité Nederland. Het hele project is gestopt daar, aan de ene kant heel triest, we kwamen er al zo’n 35 jaar! Tijden veranderen en een echt weeshuis was het toch niet meer, maar het was een heel groot deel van ons leven. Ik mis het om niet meer regelmatig naar Zuid Italië te gaan, we hadden daar ook altijd een onderdak en van daaruit hebben we heel wat ondernomen.